مصطفی قدیانلو : در این نوشتار روی سخنم با مسئولین محترم رسانه ملی است. رسانهای بی رقیب در کشور که در غیبت شبکههای خصوصی هر جور که میخواهد اسب خود را میتازاند و به جرات میتوان گفت رضایت مخاطب برایش آنچنان مهم نیست.
هر چند این روزها مثل سایر دستگاههای دولتی دچار کمبود بودجه است اما در روزهای پولداری و پر بودجهای هم از این رسانه به اصطلاح ملی چیز خاصی ندیدیم مگر انگشت شمار، آن هم به همت و سلیقه افرادی خاص. شبکه های تلويزيوني از سال 88 که سیستم دیجیتال در کشور راه اندازی شد، مدام رو به افزایش است اما اتفاقی که این میان افتاده فقط و فقط فدا کردن کیفیت بر کمیت بوده و هست.
شبکه هایی که هر وقت می خواستند افتتاح شوند مسئولان سیما بر تنها موردی که افتخار می کردند آرشیو غنی بود. انگار قرار است این شبکه های جدید و بعضی قدیمی ترها، فقط از این آرشیو غنی تغذیه شوند .شبکه هایی که پر هستند از برنامه های تکراری و تکرار این تکراری ها که آقایان با افتخار و با هزار زرق و برق آنها را در شبکه ها تبلیغ می کنند و در تکرارهای دوباره، سه باره و بعضا چهارباره در طول شبانه روز به خورد مردم می دهند.
مردمی که اینروزها حسابی هم خوش سلیقه هستند و اگر برنامه های رسانه ملی راضیشان نکند، سراغ رسانه های غیر ملی می روند! شبکه های پر زرق و برقی که ایرانی هایش این روزها بالاتر از صدتاست و بیش از پانزده تای آنها سریال های روز دنیا را از آمریکایی و کره ای گرفته تا ایرانی و ترکیه ای پخش می کنند. سریال های ایرانی این شبکه ها همان سریال های نمایش خانگی است. سریال هایی که حالا یا خریداری می کنند و یا سرقت، اما نظر مخاطب را جلب می کند. مخاطبی که نمی خواهد هر هفته دو یا سه هزار تومان برای خرید آنها هزینه کند.
نکته جالب در پخش سریال ها از شبکه های به اصطلاح آن طرف آبی، این است که مثل سیگاری های حرفه ای که سیگار را پشت سیگار روشن می کنند. آنها هم سریال را پشت سریال پخش می کنند آنها مثل شبکه های سیمای ما نیستند که وقتی یک سریالشان به اتمام می رسد ، چند روز و یا بعضاً چند هفته ای را استراحت کنند و بعد اگر دلشان خواست یک سریال جدید دیگر را شروع کنند.